Ανατροπή

"Μπαμπάκι μου".  Ετσι με φώναζες τονίζοντας περισσότερο το μου. Ισως γιατί από τότε με ένιωθες δικό σου. Και είμαι άγγελέ μου. Μαζί μεγαλώσαμε, χτίζοντας μιά μοναδική σχέση. Σου μάθαινα και με μάθαινες. Είναι τόσο απλό να μεγαλώνεις ένα παιδί. Δεν χρειάζεται γνώσεις, είναι εύκολο, αρκεί να έχεις τη διάθεση. Οτι συμβαίνει, ότι κάνει, ότι λέει, ότι θέλει ένα παιδί, να μην το κρίνεις σαν μεγάλος. Να το κρίνεις μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Να γίνεσαι ο ίδιος παιδί. Μόνο τότε μπορείς να διδάξεις σωστά ένα παιδί. Μεγαλώσαμε άγγελέ μου, χωρίς να μου δημιουργήσεις ποτέ κανένα πρόβλημα και χωρίς να σου δημιουργήσω κι εγώ. Ενιωθες και ήθελες πάντα να συζητάμε μαζί για όλα. Ακόμα και γιά τις πιό κρυφές σου σκέψεις.

"Μπάμπι μου πάμε μια βολτίτσα με το αυτοκίνητο οι δυό μας?" 

Το μπαμπάκι μου έγινε "μπάμπι μου", το "μου" όμως σταθερό. Ηταν το σύνθημα ότι κάτι σε απασχολεί, κάτι δεν πάει καλά και ήθελες να μιλήσουμε. Γιατί ήξερες ότι δεν θα ακούσεις συμβουλές και νουθεσίες. Απλά θα σου έδειχνα πιθανούς δρόμους. Για να επιλέξεις εσύ. Μόνο μία και μοναδική φορά σου μίλησα λίγο έντονα. Τότε που το στο κορμάκι σου γινόταν πόλεμος και είχες χάσει τον προσανατολισμό σου. Με άκουγες μόνο, χωρίς να μιλάς. Στο τέλος έφυγες και πήγες να κοιμηθείς. Δεν είπες τίποτα. Προτίμησες να μου στείλεις μήνυμα από το ένα δωμάτο στο άλλο. Ακόμα το κρατάω : "ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΟΛΑ. ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΩ ΟΛΑ. ΣΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ. Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ".

Και τα άλλαξες άγγελέ μου. Μόνος σου έγινες αυτό που είσαι σήμερα. Οτι κατάφερες, το κατάφερες επειδή το ήθελες εσύ.  Και όλοι σε χαιρόμαστε. Χαιρόμαστε που ασχολείσαι με αυτό που ήθελες. Σε χαιρόμαστε όταν τα μακρυά σου δάχτυλα δίνουν ζωή στα πλήκτρα του πιάνου και μας χαρίζεις υπέροχες μουσικές. Σε χαιρόμαστε όταν δίνεις κέφι και ζωντάνια στα πάρτυ και στις συγκεντρώσεις. Μιά όμορφη, ήσυχη, ονειρεμένη ζωή.

Όμως τα όνειρα καμμιά φορά γίνονται εφιάλτες. Και το δικό μας διακόπηκε από το θηρίο που εγκαταστάθηκε μέσα σου.

Σοκ, απόγνωση, απελπισία, λύγισες, λυγίσαμε.

Τι θα κάνουμε μπάμπι μου?

Ότι πρέπει άγγελέ μου. Θα παλαίψουμε και θα νικήσουμε. Εντάξει μπάμπι μου.
Δεν σου έκρυψα τίποτα. Ηθελα να ξέρεις. Στα εξηγούσα όλα όταν σήκωνες το πάπλωμα και μου έκανες χώρο να ξαπλώσω μαζί σου. Κι εκεί την ώρα που σε χάιδευα στη πλάτη και στα μαλλιά (συνήθεια που δεν έκοψες ποτέ, αλλά κι εγώ απολαμβάνω) και γουργούριζες σαν γατάκι, στα εξηγούσα όλα.

Μία, δύο, τρεις φορές κάτω από τις πελώριες λάμπες. Πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία. Εσύ, που στη θέα της σύριγγας με το αίμα λιποθυμούσες. Με χαμόγελο.

Δεν σε είδα ποτέ να λυγίζεις. Δεν σε είδα να κλαις. Έκλαψες όμως μπροστά στους φίλους σου. Σε ρώτησαν αν φοβάσαι. Και είπες όχι δεν είναι γι αυτό. Έκλαιγες γιατί μας στενοχώρησες. Αχ άγγελέ μου. Έβαλες πίσω τα δικαιολογημένα γιατί, γαμώτο, τι, πότε και στενοχωριόσουν για μας. Ενιωθες ενοχές γιατί μας στενοχώρησες.

Δεν φοβάμαι μπάμπι μου, μόνο να τελειώνουμε, να ξεμπερδεύουμε θέλω. Τελειώνουμε αγόρι μου, κοντεύουμε, σχεδόν τελειώσαμε. Το ξέρεις κι εσύ, ποτέ δεν σου είπα ψέμματα.Να ησυχάσεις εσύ να ησυχάσω κι εγώ.

Με παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα και με ρωτάς.

Τι κάνεις αδυναμία μου?

Η προσφώνηση άλλαξε, αλλά το "μου" το ίδιο.

Είμαι καλά άγγελέ μου. Το καταλαβαίνω όμως, σχεδόν μου το έχεις πει, ότι με βλέπεις ανήσυχο και στενοχωρημένο, και αναρωτιέσαι μήπως είναι εξ αιτίας σου. Οχι αγόρι μου, σου μίλησα κιόλας, σου είπα ...όσα μπορούσα να σου πω. Αλλά θα πούμε κι άλλα. 'Αλλωστε ποτέ δεν είχαμε μυστικά μεταξύ μας. Και ξέρω ότι θα καταλάβεις. Πάντα κοιταζόμασταν στα μάτια, δεν θα τα χαμηλώσουμε τώρα.
Δεν θα τα χαμηλώσω εγώ. Γιατί όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, υπερφίαλο ή αλλαζονικό, έχω κάτι βαθειά μέσα μου φυλαγμένο σαν θησαυρό. Είναι ο φάρος μου, που μου δείχνει πάντα και μου θυμίζει, ότι δεν ξέφυγα απ' τη ρότα μου, ότι ήμουνα στο σωστό δρόμο. Έδωσα ότι είχα να δώσω ακροβοδίκαια, εκεί που έπρεπε να το δώσω. Και μη με παρεξηγήσεις, αλλά φουσκώνω λίγο σαν παγώνι γι αυτό.
Και ξέρεις ποιός είναι ο φάρος μου? Κάτι που μου έχεις πει εσύ κάποτε, ίσως δεν το θυμάσαι κιόλας.

"Μπαμπά βλέπω τι γίνεται γύρω μου, βλέπω τη σχέση φίλων μου με τους γονείς τους και θέλω να σου πω, ότι νιώθω πολύ χαρούμενος, τυχερός και περήφανος που έχω για μπαμπά μου εσένα."

Εγώ να δεις αγόρι μου...
Και μη ξεχάσεις ποτέ, ότι για πάντα θα είμαι "σου".

ΥΓ. Μια αυθόρμητη καταγραφή σκέψεων πριν δυό μήνες, στην αίθουσα αναμονής ενός χειρουργείου, αφιερωμένη στο γιό μου. Δεν θα τη δει τώρα. Τη μοιράζομαι όμως μαζί σας και την αφήνω να υπάρχει. Κάποια στιγμή θα την δει...