Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Η κουπαστή




Είπα απόψε να μη γράψω τίποτα. Να μη μιλήσω εγώ. 
Να αφήσω ένα λατρεμένο τραγούδι (Η κουπαστή) να μιλήσει για μένα. Αγαπημένη συνήθεια. Όμως να, που πάλι αυτοδιαψεύδομαι.  Βλέπεις αυτό το τραγούδι το έχεις σφραγίσει εσύ. Και μαζί μ' αυτό και μένα. Η θέση σου στα συρτάρια της ψυχής μου, σταθερή στο χρόνο. Αυτή που της αξίζει. 
Δυσανάλογο το βάθος της ψυχής σου, με τα λίγα χρόνια της ζωής σου. Αλλά γεμάτα, όπως συνήθιζες να λες. Πόνεσες, πάλεψες, νικήθηκες. Αλλά δεν παραπονιόσουνα, έζησα έλεγες. 
Μια μέρα πριν, σου έστειλα το ρολόι μου. Σου άρεσε και ήθελα να το βλέπεις, να παίρνεις δύναμη και κουράγιο. Είμασταν κι ένα πέλαγος μακρυά.  Μόλις το πήρες μου έγραψες: "όλα γύρω μου, θυμίζουν έρωτα, η αγάπη πλημυρίζει το χώρο. το μόνο που λείπει είναι η φυσική σου παρουσία". Σου απάντησα "έρχομαι".
Το επόμενο πρωί με ειδοποίησαν πως έφυγες. Με το ρολόι μου στο χέρι σου.
Έλεγες οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν δεν τους θυμόμαστε. Πάνε τόσα χρόνια, αλλά εσύ μη φοβάσαι.
Την αθανασία την έχεις εξασφαλισμένη. Με το σπαθί σου.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Μια ζαριά



 Απρόβλεπτη που είναι η ζωή. Συνεχείς ανατροπές. Ισως όμως αυτές να την κάνουν ενδιαφέρουσα. Εκεί που θεωρείς ότι όλα βαίνουν καλώς, καλείσαι ξαφνικά να τα παίξεις όλα για όλα. Σε μιά ζαριά. Ενας έρωτας, μιά μεγάλη αγάπη, ίσως και μιά ζωή, σε μιά ζαριά. Βαθειά ανάσα, μάτια κλειστά, δόντια σφιγμένα, τα ζάρια στη χούφτα. Τα σκας. Με την ελπίδα να ρεφάρεις.  Να γυρίσεις το παιχνίδι.
Ασσόδυο.
Ολα στα χαμένα..
Δεν ήσουν τυχερός.
Ισως όμως και να έπαιζες με ζάρια πειραγμένα...


Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Αλλιώτικη μέρα





Σήμερα το πρωί κατέβηκα στο κέντρο. Είχα ραντεβού με το γιατρό μου. Σχεδόν εδώ κι ένα τρίμηνο είχα διάφορα ανησυχητικά προβληματάκια. Ανησυχητικά κυρίως για τους ανθρώπους που με αγαπάνε. Για μένα όχι τόσο. Ηξερα από τι υποφέρει η καρδιά μου. Δεν το κρύβω όμως, ότι στο τέλος ανησύχησα κι εγώ. Λιγάκι. Και αποφάσισα να πάω. Περισσότερο για να τους κάνω το χατήρι.

Με ένα πακέτο εξετάσεις λοιπόν, πήγα για την τελική εκτίμηση της κατάστασης. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Όλα λειτουργούν άψογα, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Εφυγα με ανακούφιση. Ναι, χάρηκα. Αλλά η καρδιά μου συνεχίζει να νιώθει πόνο. Έναν πόνο, που κανένα καρδιογράφημα, κανείς υπέρηχος, δεν μπορεί να καταγράψει.

Πήρα το μετρό να επιστρέψω. Θυμήθηκα μιά πρόταση για ένα βιβλίο. "Το νησί των ονείρων". Ευκαιρία να το πάρω. Προλαβαίνω και κατεβαίνω Σύνταγμα. Κατηφορίζω την Πανεπιστημίου, μπαίνω στο βιβλιοπωλείο και το αγοράζω. Ενα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι.
Περπατώντας πάλι για το μετρό, σκέφτομαι να πάρω ένα καφέ στο χέρι και να καθήσω για ένα τσιγάρο. Κάθησα στο πεζούλι μπροστά στο πανεπιστήμιο. Απέναντι, ένας μουσικός, γεμίζει την ατμόσφαιρα με υπέροχες μελωδίες, παίζοντας βιολί. Ανοίγω το βιβλίο να ρίξω μια ματιά. Το έκλεισα μόλις γεύτηκα και την τελευταία του λέξη. Ήταν αδύνατο να το αφήσω στη μέση. Με μάγεψε. Με ταξίδεψε. Το μυαλό μου είχε τροφοδοτηθεί με απίστευτο υλικό για σκέψεις. Από ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι.

Οταν έφτασα στη διασταύρωση που έπρεπε να στρίψω για το γραφείο, μεσημέρι σχεδόν, ασυναίσθητα συνέχισα ευθεία. Στο δρόμο για το βουνό μου. Είχε αρχίσει να βρέχει, όταν σταμάτησα στο γνώριμο σημείο. Απόλυτη ηρεμία. Ακουγόταν μόνο η βροχή πάνω στο αυτοκίνητο, που πλέον είχε δυναμώσει. Πήρα πάλι το βιβλίο στα χέρια μου το ξεφύλιζα και σκεφτόμουν. Το φυλλομέτρημα σταμάτησε εκεί που έλεγε : 
 "Προσθέστε τις μικρές ευτυχισμένες στιγμές σας, και θα δείτε ότι την ευτυχία δε χρειάζεται να την κυνηγάμε, είναι πλάι μας". 

 Θυμήθηκα κάποιες συζητήσεις. Με άνθρωπο αγαπημένο. Λόγια που ήδη είχαν ειπωθεί. Σε ανύποπτο χρόνο. Και που ίσως δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία.
 Η βροχή συνεχιζόταν ακόμα. Μόνο που τώρα έβρεχε και μέσα. Γιά σένα.


ΥΓ 1. Ανάρτηση αφιερωμένη με πολύ αγάπη σε σένα. Ενα τρυφερό χάδι στις πρόσφατες πληγές σου, που πιθανόν δημιουργήθηκαν από το κυνήγι της ευτυχίας.

ΥΓ 2. Φίλε, σε ευχαριστώ..

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Σκέψεις ...με αιτία



 

Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, δημοσίευσα ένα απόσπασμα από το παραμύθι "Ο μικρός πρίγκιπας", για να το ξαναθυμηθούν όσοι το έχουν διαβάσει, αλλά και να το γνωρίσουν όσοι δεν το ξέρουν. Είναι ίσως το πιό αγαπημένο μου βιβλίο. Το πρωτοδιάβασα πολύ μικρός και νομίζω πως ήταν καταλύτης στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής μου, και κυρίως όταν έπρεπε να κατατάξω συμπεριφορές ανθρώπων, μου ερχόταν στο μυαλό και αβίαστα μπορώ να πω ότι με βοηθούσε να κατανοήσω, να αιτιολογήσω, να δικαιολογήσω. 
Το ίδιο μου συμβαίνει και τώρα. Είμαι σε μία φάση που πρέπει να ξεκαθαρίσω, αν το τριαντάφυλλό μου είναι μοναδικό στο κόσμο ή ήταν απλά ένα τριαντάφυλλο σαν όλα τα άλλα.

Τα παραμύθια όμως δεν αλλάζουν. Ούτε κι εγώ θα αλλάξω. Θα συνεχίσω να θεωρώ το δικό μου τριαντάφυλλο μοναδικό, όσο κι αν όλα δείχνουν το αντίθετο. Και εκεί είναι η μεγάλη πρόκληση. Σε τέτοιες καταστάσεις να παραμένεις σταθερός και να βγαίνεις αλώβητος. Να μην επιτρέψεις στη θλίψη, στην αδικία, στο θυμό, να σε αλλοιώσουν σαν χαρακτήρα. Είναι μιά επίπονη διαδικασία, βασανιστική με μεγάλο κόστος. Ψυχικό και σωματικό. Θεωρώ όμως μεγάλο κέρδος και προσωπική κατάκτηση, ότι με τη συμπεριφορά και τη στάση μου, έχω το δικαίωμα να λέω μόνο εγώ "δεν πειράζει".
Θεωρώ τίτλο τιμής ότι δεν έδωσα την "χαρά" σε κανένα να μου πει "δεν πειράζει".
Το ξέρω, ίσως να ακούγεται εγωιστικό, παράλογο, αλλαζονικό. Αυτός είμαι όμως.
Θα συνεχίσω στη ζωή μου να προσέχω ότι εξημέρωσα, άσχετα αν δεν με προσέχει ότι με εξημέρωσε.
Ίσως το μυστικό της αλεπούς που έμαθα από μικρός να με έχει κάνει να σκέφτομαι έτσι.  
Ότι τα καλά, αυτά που αξίζουν δεν τα βλέπουμε με τα μάτια, αλλά με τα μάτια της καρδιάς. 

Αυτή η ανάρτηση λοιπόν αφιερώνεται σε όσους ζουν σε άλλο πλανήτη και κάποια στιγμή έπαψαν να προσέχουν ότι εξημέρωσαν.

Υ.Γ. Ο σύνδεσμος "δεν πειράζει" οδηγεί σε μία ανάρτηση ενός φίλου συνταξιδιώτη στα σοκάκια της μπλογκογειτονιάς, που η ανάγνωσή της ήταν η αφορμή για  τις παραπάνω σκέψεις.

Ο μικρός πρίγκιπας



Αφού περπάτησε για πολλές ώρες ανάμεσα από σωρούς άμμου, βράχους και χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στους ανθρώπους.
- Καλημέρα, είπε.

Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα.
- Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι.
- Τι είσαστε εσείς ; τα ρώτησε κατάπληκτος.
- Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν.
- Α! έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ' όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ' ένα μόνο κήπο!
«Πολύ θα στενοχωρηθεί, σκέφτηκε, αν τα έβλεπε όλ' αυτά ... θα το' πιανε φοβερός βήχας και θα 'κανε σαν να 'ταν να πεθάνει για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση. Κι εγώ είμαι αναγκασμένος να κάνω πως τάχα το περιποιούμαι γιατί, αν δεν το κάνω, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνε τον εαυτό της να πεθάνει στ' αλήθεια...»
Ύστερα, σκέφτηκε πάλι: «Πίστευα πως ήμουν πλούσιος επειδή είχα ένα μοναδικό σ' όλο τον κόσμο λουλούδι, ενώ δεν είχα παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια που μου φτάνουν μέχρι τα γόνατα και που από αυτά το ένα, ίσως, είναι σβησμένο για πάντα, το δίχως άλλο δεν με κάνουν μεγάλο πρίγκιπα ... Και, ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι, έκλαψε».

Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα ...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.

Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...

Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!
- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας.
Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

"O μικρός πρίγκιπας", κεφ. 20, 21
Antoine de Saint Exupery
Published in 1943