Οσο κι αν ξέρεις, ότι όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν,
όσο κι αν στη ζωή
σου έχεις μάθει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα,
άσχετα αν σε
διαβεβαιώνουν με όρκους γι αυτό,
όσο κι αν έχεις διαπιστώσει ότι όλα
κάποια στιγμή ξεχνιούνται
και θες δεν θες η ζωή σε σπρώχνει μόνη της
παρακάτω,
δεν παύει να πονάει αβάσταχτα όταν διαπιστώνεις ότι
από τη μιά
στιγμή στην άλλη, μετατρέπεσαι
από "προτεραιότητα" σε "εκκρεμότητα".
Και ακόμα περισσότερο, όταν αυτό γίνεται άκομψα,
χωρίς σκέψη και χωρίς
να ληφθεί υπ' όψιν τίποτα από το παρελθόν
ή τουλάχιστον έτσι να σου
δείξουν.
Το πιό άσχημο γιατρέ μου όμως είναι,
να ανέχεσαι να σε θεωρούν "εκκρεμότητα"
και να προσφέρεις και άλλοθι στη συνείδησή τους.
και να προσφέρεις και άλλοθι στη συνείδησή τους.
Πως το εξηγείς αυτό γιατρέ μου? Για πες, για πες...
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύκολη απάντηση και γιατρός δεν χρειάζεται. Προφανώς ακόμα αγαπάς ή μάλλον να το πω καλύτερα ξέρεις να αγαπάς.
Οπότε γνώμη ειδικού χρειάζεται αυτός που θεωρεί τον άλλο εκκρεμότητα. (Εκτός αν αγαπάει και ο άλλος ακόμα :-))
Προχώρα παρά κάτω
An artist
@An artist ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον έχεις δίκιο
Παρακάτω??? Προς τα πού?
Καλή χρονιά να έχεις