Χωρίς τίτλο

Δεν το κρύβω, πως κάποιες φορές, περιδιαβαίνοντας και ανασαίνοντας στη γειτονιά της μπλογκόσφαιρας, με πιάνει ζήλεια. Μία καλώς εννοούμενη ζήλεια, για κείμενα που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ. Προχθές διάβασα την τελευταία ανάρτηση της φίλης και συνταξιδιώτισας Λιακάδας.

Όταν τελείωσα το διάβασμα, δεν ένιωσα μόνο ζήλεια. Ένιωσα κάτι περισσότερο. Την απόλυτη ταύτιση. Όπως της είπα άλλωστε, ένιωσα σαν να πήρε τις σκέψεις μου, να τις σμίλεψε σε όμορφες ψηφίδες και να έφτιαξε ένα πανέμορφο ψηφιδωτό, χωρίς να περισσεύει ούτε μία ψηφίδα. Επειδή οι σκέψεις της είναι και σκέψεις μου, τα συναισθήματά της συναισθήματα μου, της ζήτησα την άδεια να αναδημοσιεύσω το κείμενό της. Permission granted, όπως πολύ ευγενικά μου απάντησε, για το οποίο και την ευχαριστώ από καρδιάς και θεωρώ τιμή μου να την φιλοξενώ στο χώρο μου.

Καλή ανάγνωση και μιά ευχή. Μακάρι κανείς άλλος να μην ταυτιστεί. Πονάει...

Είναι στιγμές που οι λέξεις αιωρούνται στο κενό… Χάνουν το νόημά τους…όσες και αν αρθρώσεις το νόημα κρύβεται σε ένα άγγιγμα,  μια σιωπή... ένα βλέμμα (αν μπορείς να το δώσεις…)
Σου χαρίζω ένα βλέμμα για να βρεις την αλήθεια μου.
Αν θα το κρατήσεις ή αν θα μείνεις στις λέξεις δεν το ξέρω…
Μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο…Μάλλον εχεις φτιάξει ήδη στο μυαλό σου την δική σου εκδοχή…
Η ζωή δεν κυλάει ούτε με διαταγές ούτε με παρακλήσεις.
Αλλωστε δεν είμαι αρχόντισσα να διατάζω και ούτε εσύ Θεός να σε παρακαλώ.  Σου χαρίζω τα μάτια μου να το δεις απ’τη δική μου πλευρά…
Αν ξεγυμνώσεις την "αλήθεια" σου από τα "πρέπει" και τα "θέλω" σου ίσως δεις καθαρότερα το βλέμμα μου.

Κι αν κουράστηκα να μιλάω είναι γιατί πια δεν μπορώ να βρω καμμιά λέξη αρκετή να εκφράσει τα δικά μου "θέλω".
Είναι και γιατί όσα κι αν πω κάτι θα μείνει κρυφό. Κι ίσως αυτό που θα μείνει κρυφό να’ναι και το πιο σημαντικό.
Ανάμεσα στα χαμόγελά μου και στις λέξεις μου να κοιτάς… Μα είναι κι αυτό δύσκολο…
Τρέχει ο λόγος μου να προλάβει τι νοιώθω και οι σιωπές ενδιάμεσα χάνονται… Το νόημα απουσιάζει.
Μοιάζει σα να θέλω να πείσω μα δεν είναι έτσι…
Θέλω απλά να με δεις όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙ είμαι…Πολλά ζητάω?
Οχι όπως με βλέπεις εσύ…χωρις να μου έχεις μιλήσει…
Θέλω να ακούσεις και μένα πριν με καταδικάσεις…πριν στήσεις το "λαϊκό" σου δικαστήριο…
Τις σωστές λέξεις ψάχνω! Υπάρχουν όμως άραγε?
Μέχρι να το ανακαλύψω θα σου χαρίσω άπειρες σιωπές…
Θα είμαι εκεί κι ας μην το ξέρεις… Θα περιμένω εκεί κι ας μην το αντέχεις…
Κι όποιος ορίζει τα θέλω μου και τα πρέπει μου ίσως μου δείξει και το φως να προχωρήσω.
Να πάψω να παραπατάω στην σκοτεινιά του παρελθόνος…εκείνου που μου χρέωσες…
Να πάψουν να με μαχαιρώνουν οι σκιές που απρόσκλητες τρυπώνουν στα όνειρά μου αλλά και εκείνες οι αληθινές που στοιχειώνουν το ξύπνιο μου.
Να γίνει μέρα αυτή η αιώνια νύχτα που βαδίζω… να βρω ψυχή να προχωρήσω…
Να ερθει επιτέλους η στιγμή που οι λέξεις θα σταματήσουν να κρατάνε δεσμώτη την αλήθεια μου!
Να έρθει η ώρα που να μη χρειαστεί να μιλήσω ποτέ ξανά!
Μέχρι τότε θα τριγυρνώ εδώ γύρω…ανάμεσα στο πριν και το μετά … στο ποτέ και στο κάποτε…
Προσπαθώντας να σβήσω τους μαύρους κυκλους που φιμώνουν τις αλήθειες μου.
Δε θα σου ζητήσω τίποτα παρα μόνο να κοιτάξεις προς τα εκεί που κοιτάζει το βλέμμα μου…
Και γω σου υπόσχομαι ότι θα το κρατήσω στεγνό… για να μην σου κρύβει την πορεία.
Μπορώ να αφήσω και τα δικά σου όνειρα να παρασύρουν τα δικά μου…
Οσες λέξεις μου κι αν κούρασαν την ακοή σου μπορώ να τις πετάξω στο κενό…
Σου χαρίζω ψυχή… μόνο δώσε μου λίγο από τον χρόνο σου να δεις ως που μπορώ να φτάσω…

Κλείνω τις λέξεις για λίγο…για να ξεκουραστούν οι ψυχές μας.
Κι ως τη στιγμή που θα διαβάσεις αυτές εδώ τις ανείπωτές μου αλήθειες θα είμαι κάπου εδώ γύρω να προσέχω να μην πάρουν φωτιά τα όνειρά σου. Κι ας μη με βλέπεις … εγώ θα σου στέλνω αγγέλους να φυλάνε τη χαρά σου. Και αν δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος είναι γιατί τέτοιος δεν υπάρχει.  Και αν δεν είμαι ο κανόνας παρά μόνο μια εξαίρεση ενα παράδειγμα προς αποφυγή μπορώ να σου μάθω πως να μην φτάσεις ποτέ εδώ που είμαι. 
 Κι αν είπα πολλά είναι γιατί είναι οι τελευταίες μου λέξεις. Προσπαθώ να τις διώχνω από το νου μου. Ντύνουν την οθόνη μου χωρίς να βγάζουν νόημα … το ξέρω… Λέξεις ασύνδετες χωρίς ειρμό που κρυβόντουσαν στην σιωπή…λέξεις που λέρωσαν τα βράδια μου σαν ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Λέξεις ανούσιες ή και σημαντικές, χρήσιμες ή άχρηστες, σωστές ή λάθος… όλες όμως τώρα πια πεταμένες εδώ…να γλιτώσω απ’τα δεσμά τους.

Στέρεψα! Σιωπή καλώς όρισες!


Αυτούσια η ανάρτηση εδώ.
Μίνα σε ευχαριστώ.