Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Το Βουνό Μου

Διαφορετικό ξύπνημα σήμερα. Χιονίζει. Οδηγώ για το γραφείο και παρατηρώ.
Ολα όσα -ίδια- κάθε μέρα βλέπω, αλλάζουν. Παίρνουν άλλη όψη. Το χιόνι, σαν ζάχαρι άχνη τα πασπαλίζει, τα γλυκαίνει, τα ομορφαίνει. Ανοίγω το παράθυρο και αφήνω το χιόνι να μπει μέσα. Μήπως γλυκάνει ότι με πικραίνει. Δεν κρυώνω. Ετσι κι αλλιώς η ψυχή μου είναι πιό παγωμένη από το χιόνι.
Φτάνω στο γραφείο και σηκώνω τα μονίμως κλειστά στόρια. Θέλω να βλέπω τον αλλόκοτο χορό των νιφάδων, μέχρι να φτάσουν στη γη.
Το μεσημέρι ο χιονιάς αντικαταστάθηκε από ένα υπέρλαμπρο ήλιο. Λες και ήθελε να δείξει ποιός είναι το αφεντικό.
Τα στόρια κλείνουν πάλι και η ρουτίνα συνεχίζεται μέχρι να τειώσει η δουλειά.
Ο ήλιος έχει δύσει και αν και λίγο αργά, στη διασταύρωση κοντοστέκομαι.
Αποφασίζω όμως γρήγορα. Ας πάω μια βόλτα, για λίγο, πριν πάω σπίτι. Αντί αριστερά, δεξιά.
Πορεία στο αγαπημένο μου μέρος.
Στο αποθετήριο κάθε άσχημης και όχι μόνο σκέψης. "Στο βουνό μου".



Είναι το μέρος που νιώθω καλύτερα από παντού. Εκεί αναπνέω, εκεί βλέπω, εκεί αισθάνομαι. Εκεί μόνο βρίσκω την ησυχία που έχω ανάγκη, όταν θέλω να βάλω μια τάξη σε αυτά που μου συμβαίνουν.
Αφήνω το αυτοκίνητο σε μιαν άκρη, κατεβαίνω και περπατάω. Κάνει κρύο, η ανάσα παγώνει αλλά μου αρέσει.




Περπατάω μέχρι να βρώ το φίλο μου. Είναι εκεί πάντα και με περιμένει. Ποτέ δεν λείπει. Και νομίζω έχει πάρει το σχήμα του κορμιού μου για να νιώθω άνετα όταν γλυστράω και χώνομαι στην αγκαλιά του. "Το παγκάκι μου". Είναι το μόνο που ξέρει τα πάντα για μένα. Ολα τα ανείπωτα μυστικά μου. Πότε χαίρομαι και πότε λυπάμαι. Πότε γελάω και πότε κλαίω. Είναι το μόνο που δεν ντρέπομαι να κλαίω μπροστά του.
Φτάνω, κάθομαι και ανάβω τσιγάρο. Οι σκέψεις ρολάρουν η μία πίσω από την άλλη. Γιατί, μάλλον, ίσως, πιθανόν, άρα, δηλαδή, οπότε, όταν, θα, μήπως, αποκλείται, όμως, μπορεί  .....
Κάνει κρύο όμως. Αρχίζει να σκοτεινιάζει. Σκέφτομαι να φύγω. Πριν σηκωθώ γυρίζω πίσω να δω και το μανιτάρι, πόσο μεγάλωσε. Το είχα πρωτοδεί μιά μέρα μικρό, να ξεπροβάλλει μέσα από το στρώμα που κάνουν φύλλα και πευκοβελόνες στο χώμα. Το έβλεπα τις τελευταίες 45 μέρες, στις σχεδόν καθημερινές επισκέψεις μου. Και είχε γίνει τεράστιο. Δεν εχω ξαναδει τόσο μεγάλο μανιτάρι. 
Ενιωθα ότι το μεγαλώνω εγώ.
Δεν ήταν εκεί. Έλειπε. Κάποιος το έκοψε. Εφυγε. Πόσο άσχημο να σου φεύγει ότι μεγαλώνεις και φροντίζεις.




Προχωράω για την τελευταία στάση πριν πάρω το δρόμο για το σπίτι. Εχει ωραία θέα. Εχω πάει κι άλλους εκεί και φαντάζομαι δεν θα το ξεχνούν. Βλέπω τη πόλη μου από ψηλά. Ολα φαίνονται μικρά. Τα πελώρια καράβια μοιάζουν βαρκούλες. Τα φουγάρα που μας πνίγουν μοιάζουν κεράκια. Τα κτίρια χαρτόκουτα. Οι άνθρωποι ανύπαρκτοι. Ενα αεροπλάνο που προσγειώνεται μοιάζει με γλάρο. Εκεί καταλαβαίνεις τα ασήμαντα και τα σημαντικά.
Το ξέρω, ίσως ακούγομαι περίεργος, μπορεί και ιδιόρρυθμος. Ενας φίλος μου μάλιστα που του το έλεγα γέλαγε, εκείνο που σκέφτηκε ήταν το παλιό ρεμπέτικο "θ' ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιό ψηλότερο βουνό". Ναι, γιατί όχι. Ακόμη και να τραγουδήσω μπορώ εκεί. Εστω και φάλτσα.
Ο δρόμος μου, το παγκάκι μου, τα δέντρα μου θα με ακούσουν προσεκτικά.  Δεν θα με κρίνουν. Δεν θα γελάσουν. Θα με ακούσουν σιωπώντας. Κάτι που ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν και ξέρουν να κάνουν.

6 σχόλια:

  1. Ομορφες εικόνες. Τελικά τίποτα δεν είναι άψυχο, αρκεί να μπορούμε να το δούμε. Εκτός ίσως από κάποιους ανθρώπους.
    Panos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καποιες φορες δεν φανταζεστε τον πλουσιο κοσμο
    που κρυβουν ανθρωποι φαινομενικα αψυχοι.
    George,''μες στην αυλη σου αν θα δεις,ολο τον κοσμο
    ειδες''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω Marianthoula. Δεν είναι κρίμα να μένουν κρυμένες?
      Καλό σου απόγευμα

      Διαγραφή
  3. Πολύ ιδιαίτερο αυτό που μας περιέγραψες και όχι δεν είσαι ιδιόρρυθμος ή κάτι τέτοιο. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικό του σύστημα και δική του διαδικασία να ξελαφρώνει την ψυχή του. Η δική σου περιλαμβάνει βόλτα στα όμορφα μονοπάτια ενός βουνού.
    Μακάρι να χιονίσει και σήμερα, λατρεύω το χιόνι, μου φαίνεται μαγικό!!
    Καλή σου μέρα Γιώργο και εύχομαι να είναι γεμάτη χρώματα και όμορφες στιγμές! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Βασίλισσα, σήμερα η μέρα είχε και χρώματα και όμορφες στιγμές. Μάλλον χρειαζόταν μιά βασιλική πρωινή καλημέρα για να πάει καλά.
    Σε ευχαριστώώώώώώ.
    Αντεύχομαι από καρδιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν κρινουμε, σιωπουμε,ουτε καν επαινουμε τους
    δικους μας ανθρωπους.Ολα αυτονοητα.
    Αναρωτιεμαι ποιο ειναι το μετρο για τις
    υπολοιπες επαφες μας.
    Αυτα με αφορμη τον επίλογό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή