Θυμάμαι

Αλλη μιά λευκή νύχτα.
Γύρω μου όλα άσπρα. Άχρωμα. Το άσπρο δεν είναι χρώμα.
Όλα ακίνητα. Εκτός από τον καπνό  που συνεχίζει τις αέρινες φιγούρες του μέχρι να διαλυθεί κι αυτός.
Κλείνω τα μάτια...
Σκέφτομαι...
Θυμάμαι...
Μνήμες ανάκατες, χωρίς σειρά.

Την λαχτάρα σου, τη χαρά σου, το καρδιοχτύπι σου, που ακουγόταν ρυθμικά μέχρι εδώ. 

Το θυμάσαι κι εσύ...

Το αμήχανο τρεμούλιασμά και τις κλεφτιές ματιές που έριχναν όχι τα μάτια, αλλά οι καρδιές, λες και βιάζονταν να βάλουν τις σφραγίδες.

Το θυμάσαι κι εσύ...

 Ενιωθες σαν αετόπουλο, έτοιμο να πετάξει, αλλά φοβόσουν. Σου υποσχέθηκα ότι θα είμαι ο αετός σου που θα σου δείξει το δρόμο και θα σε προσέχει. 

 Το θυμάσαι κι εσύ...

Και πέταξες. Πετάξαμε μαζί. Γιατί μαζί σου ξαναέμαθα να πετάω κι εγώ.
Πήγαμε ψηλά, σε μέρη πρωτόγνωρα. Ταξιδέψαμε. Πολλές φορές με αντίξοες συνθήκες. Τα καταφέρναμε όμως. Και κάθε ταξίδι λες και ήταν το πρώτο. Η ίδια χαρά, η ίδια αγωνία η ίδια αίσθηση σε κάθε τέλος και σχέδια για το  επόμενο. 

 Το θυμάσαι και εσύ...

Ανοίγω τα μάτια. Και βλέπω χρώματα. Είναι οι μνήμες των ταξιδιών που καταβροχθίζουν το άσπρο.
Είναι οι θύμησες που έγιναν ακουαρέλες μοναδικές και σπάνε τη μονοτονία του άσπρου.

Τα θυμάμαι και τα θυμάσαι

Εσύ εκεί, εγώ εδώ.
Σκέφτομαι, αν μπορούσε να γίνει ένα θαύμα να μην θυμάμαι, να μην θυμάσαι, αλλά να θυμόμαστε. Αλλοτε εκεί, άλλοτε εδώ, αλλά μαζί.
Επανέρχομαι στην πραγματικότητα όμως, γιατί θαύματα είναι βέβαιο πως δεν γίνονται.
Και όλα πάλι γίνονται άσπρα.
Και ακίνητα.
Με μόνο τον καπνό να συνεχίζει να δημιουργεί μοναδικές χορογραφίες.