Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Η Ασπρούλα


Στην εταιρεία που εργάζομαι, έχουμε την τύχη να υπάρχουν τεράστιοι ανοιχτοί χώροι. Σ' αυτούς τους χώρους, βρήκαν φιλόξενο καταφύγιο τέσσερα αδέσποτα "κοπριτάκια". Τρία μαύρα και ένα άσπρο. Ηρθαν σχεδόν όλα μαζί και τριγύριζαν απ' έξω, χωρίς να πλησιάζουν τους ανθρώπους. Κάποιοι από τους εργαζόμενους τα συμπάθησαν, το ίδιο κι εγώ και αρχίσαμε να τους φέρνουμε φαγητό να τα ταίσουμε. Κι αυτά, ίσως για να ανταποδώσουν, ανέλαβαν αυτόκλητοι προστάτες της εταιρείας. Είχαν μάθει ποια αυτοκίνητα ήταν δικά μας και γαύγιζαν όποιο άσχετο πέρναγε στο δρόμο. Και φυσικά είναι παροιμειώδεις οι τσαμπουκάδες που κάνουν με τα σκυλιά της απέναντι εταιρείας. Και τα μεν και τα δε κλεισμένα πίσω απο τις μάντρες, να μαλώνουν γαυγίζοντας, μάλλον για δείξουν ποια ομάδα είναι κυρίαρχη στη γειτονιά.
Σιγά σιγά άρχισαν να μας πλησιάζουν. Όλα εκτός απο την Ασπρούλα, όπως την βάφτισα. Κάθε πρωί μόλις φτάσω στο parking, όλα μαζί περιτριγυρίζουν το αυτοκίνητο. Και μόλις κατεβώ με συνοδεύουν όλα μαζί μέχρι την πόρτα του γραφείου, περιμένοντας να βγω να τα ταίσω. Όλα εκτός από την Ασπρούλα, που πάντα ακολουθεί μερικά βήματα πιό πίσω, με το κεφάλι χαμηλωμένο, την κομμένη ουρίτσα της κατεβασμένη και τα δύο τεράστια μάτια της να είναι η τέλεια απεικόνιση της θλίψης και του φόβου. Είναι βέβαιο ότι ο προηγούμενος "φιλόζωος ιδιοκτήτης", πρέπει να είχε ασκήσει πολύ μεγάλη βία επάνω της, πριν την πετάξει στο δρόμο, προφανώς επειδή δεν πληρούσε τις προδιαγραφές του.
Αυτός ο φόβος όμως είχε σαν συνέπεια να μην προλαβαίνει να φάει. Δεν είχε το θάρρος να διεκδικήσει το μερίδιο της στο φαγητό, αφού οι άλλοι είναι πιο δυνατοί και στην αγριάδα τους στεκόταν πιο πέρα, περιμένοντας μήπως περισσέψει τίποτα και γι αυτήν, που συνήθως ήταν ακριβώς αυτό. Τίποτα. Το πρόσεξα και μια μέρα κράτησα το μερίδιο της και περίμενα να τελειώσουν οι άλλοι και να φύγουν. Βγαίνω και της προτείνω το πιατάκι με το φαγητό της. Δεν πλησιάζει. Κάθομαι κάτω και αρχίζω να της μιλάω και να την προτρέπω να πλησιάσει να φάει. Διστακτικά στην αρχή, άρχισε να πλησιάζει και μετά από λίγο, μάλλον σίγουρη για τις προθέσεις μου, έτρωγε  το φαγητό της. Αυτό ήταν. Πρώτη φορά είδα την Ασπρούλα να κουνάει την κομμένη ουρίτσα της και να στέκεται δίπλα μου. Από εκείνη την ημέρα η Ασπρούλα περίμενε να φύγουν οι άλλοι και μετά ερχόταν όλο χαρά να φάει και να παίξει μαζί μου. Και βέβαια, είχε γίνει η μόνιμη συνοδός μου, όποτε τύχαινε να βγώ έξω από γραφείο.
Μια μέρα, σε κάποιο από τα καθημερινά κυνηγητά στα ξένα αυτοκίνητα χτυπήθηκε άσχημα. Το πίσω πόδι της σακατεύτηκε. Φώναξα γιατρό, την περιέθαλψε, αλλά δυστυχώς το πόδι της δεν μπορούσε πλέον να το χρησιμοποιήσει. Οταν συνήλθε όμως, πάλι συνέχισε να με συνοδεύει το πρωί, τώρα πλέον με τρία βηματάκια και μισό, τρία και μισό.
Στις αρχές του χειμώνα, μόλις έπιασαν οι πρώτες βροχές και τα κρύα, η Ασπρούλα άρχισε να μαζεύεται. Κούρνιαζε σε μιά γωνιά και καθόταν ώρες εκεί. Της πήγαινα εκεί το φαγητό κι αυτή, κουνώντας την κουτσουρεμένη ουρίτσα της, άπλωνε το μπροστινό της πόδι και τράβαγε το δικό μου για να την χαιδέψω. Κι όταν το έκανα, έκλεινε τα ματάκια της και καθόταν ακίνητη. Μόλις σταμάταγα τα χάδια, άνοιγε τα μάτια και καταλάβαινα ότι ήθελε κι άλλο.
Πρόσεξα ότι είχαν αρχίσει να φαίνονται κάποιες πληγές στο σωματάκι της. Την βλέπει πάλι ο γιατρός της φιλοζωικής και μου λέει ότι οι πληγές είναι μάλλον από κάποιο παράσιτο και η ακεφιά της επειδή με το κρύο πονάει στο τραυματισμένο πόδι της.Την έβλεπε συχνά ο γιατρός, της δίναμε φάρμακα, ενέσεις,  με την ελπίδα να έρθει η άνοιξη, να φτιάξει ο καιρός και να συνέλθει.
Εχθές άργησα να πάω στο γραφείο και περνώντας βιαστικά δεν την είδα.
Σήμερα δεν την είδα πάλι. Ρώτησα στην πύλη αν την είδανε, που είναι.

- Α δεν το μάθατε? Ηρθαν χθες το πρωί και την πήραν απο τη φιλοζωική για ευθανασία.....

Δεν ξέρω ρε Ασπρούλα, ίσως αν είχες δικαίωμα στην επιλογή, να διάλεγες και συ την ευθανασία.
Δεν ξέρω  κιόλας μήπως αυτός ο κόσμος ήταν μικρός για την μεγάλη σκυλίσια σου ψυχή.
 Εκείνο που ξέρω είναι πως θα μου λείψεις. Ξέρεις γιατί?
Γιατί εσύ, εκτίμησες το λίγο μου και στα πανέμορφα μάτια σου, το έβλεπες πολύ.
Μου το έδειχνες κάθε μέρα. Κι αυτά τα δάκρυα που μόλις κύλησαν, είναι για σένα.
Και για σένα τουλάχιστον, αξίζουν.

10 σχόλια:

  1. το λίγο ή το πολύ ορίζονται
    από αυτον που τα παίρνει...
    δεν υπάρχει αντικειμενικότητα
    στα της ψυχής...
    για την Ασπρούλα ήταν ό,τι είχε
    αυτο το λίγο το δικό σου... το ό,τι είχες
    κι εσύ... που μπορεί να ήταν ό,τι μπορούσες
    και το όλα σου...
    εγώ νομίζω είσαστε πολύ τυχεροί
    που συναντηθήκατε...
    και η Ασπρούλα και εσύ...
    αφήνω κι εγώ λίγο από το λίγο μου
    σε αυτή την ανθρώπινη (ή τη σκυλίσια) ιστορία
    που μου άγγιξε την ψυχή... μακάρι να είχα ακομα λίγο... ένα χάδι στη μουσούδα της
    ή μια μυρωδιά οικεία ή μια φωνή φιλική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Flashάκι μου πιστεύω ναι, είμαστε τυχεροί. Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω. Σε ευχαριστώ καλό μας ξημέρωμα

      Διαγραφή
  2. Είναι άσχημος ο κόσμος αυτός για ψυχές που είναι τόσο ωραίες. Είστε όμως τυχεροί και οι δυο και εσύ και η Ασπρούλα, γι αυτό το δέσιμο και αυτή την φιλία. Στο συναίσθημα δεν υπάρχει λίγο ή πολύ μονάχα αλήθεια και εσύ της έδωσες στα αλήθεια ότι μπορούσες.
    Με συγκίνησε πολύ η ιστορία της Ασπρούλας, πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρινάκι θα επαναλάβω μία χιλιοειπωμένη αλλά τόσο βαθειά φράση του Λουντέμη αν δεν κάνω λάθος.
      "Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα"
      Καλό μας ξημέρωμα

      Διαγραφή
  3. Νομίζω δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει τόσο η σκληρότητα όσο και η απέραντη καλοσύνη που μπορεί να βγάλει το ανθρώπινο όν.
    Καταλαβαίνω πως νιώθεις γι αυτήν σου την απώλεια γιατί την έχω νιώσει. Από τα πρώτα χρόνια μου έως τώρα βλέπεις είχα την τύχη και την χαρά , να μοιράζομαι τη ζωή μου με διάφορους οικόσιτους φίλους και κάθε φορά η απουσία τους ήταν πολύ επώδυνη για εμένα. Γιατί βλέπεις αναπτύσσεις συναισθήματα γιατί το αρχικά ζώο -"αντικείμενο" που σου φέρανε ,γίνεται φίλος και σύντροφος στα παιχνίδια , στις ζαβολιές και αργότερα στις εκμυστηρεύσεις σου.
    Και τι νομίζεις ότι θέλουν για αντάλλαγμα; Λίγη αγάπη ,ένα στοργικό χάδι , άντε και ένα πιάτο φαγητό. Ότι δηλαδή εσύ έδωσες απλόχερα. Λυπάμαι ειλικρινά για την κατάληξη της γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πρέπει να αφαιρείς μια ζωή (πλην λίγων, ελαχίστων εξαιρέσεων) είτε αφορά άνθρωπο είτε κάποιο ζώο.
    Εξαιρετικά συγκινητικό το κείμενο σου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μελίτα είναι απίστευτο πόσα μπορούμε να διδαχτούμε από τα ζώα.
      Λίγο ρε γαμώτο να βλέπαμε τι μας προσφέρουν θα γινόμασταν όλοι καλύτεροι.
      Καλό μας ξημέρωμα.

      Διαγραφή
  4. Το ζωάκι αυτό, ήταν η αιτία να ξεδιπλώσεις τα ομορφότερα κι αληθινά αισθήματα σου φίλε μου. Δεν έχω διαβάσει.. δεν έχω ακούσει κάτι πιο τρυφερό από αυτή σου την ανάρτηση. Με ταξίδεψες πολύ μακριά, σε κάτι ανάλογο που έζησα κι εγώ κάποτε αλλά δεν είχα νιώσει την ανάγκη να εκφράσω σε κάποιο κείμενο μου. Με πρόλαβες. Ντροπή μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου starges είναι τόσο απλά καμμιά φορά τα όμορφα.
      Να μας γράψεις την ιστορία σου, πιστεύω έχουμε όλοι τόση ανάγκη να βλέπουμε και αυτή τη πλευρά της ζωής. Για να επαναπροσδιοριζόμαστε.
      Καλό μας ξημέρωμα φίλε

      Διαγραφή
  5. Στο διάτανο με την κωλοφιλοζωική που κάνει με ψύλου πήδημα ευθανασίες! ΕΛΕΟΣ πια! Τόσα χρόνια με την ενασχόλησή μου με τα φιλοζωικά ένα πράγμα έχω μάθει: Σωματεία και φιλοζωικές οργανώσεις που είναι ψωμοτύρι τους η ευθανασία εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα όχι φιλοζωικά...
    Ηθελα να'ξερα ποιος το διέταξε αυτό...
    Ο διευθυντής της επιχείρησης? Η Αλεξανδρή από την φιλοζωική? Ο Στέργιος που κατα πάσα πιθανότητα ήρθε και την πήρε? Ποιος?? γμτ!
    Γι'αυτό προτιμώ τον μοναχικό δρόμο του εθελοντισμού από των σωματείων γιατί εχω ζήσει τη σαπίλα από μέσα...

    Είμαι τόσο οργισμένη που ούτε να κλάψω δε μπορώ! '(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΛΙΑΚΑΔΑ σε καλωσορίζω κι από δω.
      Κρίμα, πραγματικά κρίμα κάποιοι να αποφασίζουν για μια ζωή.
      Οποιαδήποτε ζωή.
      Να είσαι καλά, σε ευχαριστώ που ήρθες.
      Ελπίζω να τα λέμε.
      Καλό μας ξημέρωμα

      Διαγραφή