Παράξενη εποχή

Παράξενη εποχή. Πρωτόγνωρη για μένα. Εποχή αλλαγών.
Στο σήμερα, στο αύριο, ακόμα και στο χθες.
Εποχή για αναθεώρηση της αριθμητικής.
1+1=?  
1:2=? 
2+1=? 
1+2=? 
0+1=?
Ο κοινός μου νους κουράστηκε. Το ίδιο και το κορμί. Το αίμα πασχίζει να κάνει τον κύκλο του. Η λογική δραπέτευσε, ομολογώντας την αποτυχία της. Μαζί και την δική μου.
Ψάχνω να βρω αντιρίδες, στηρίγματα, που θα αποτρέψουν την ολική κατάρευση. Και σιγά σιγά να επιχειρήσω την ανοικοδόμηση. 
Παράξενη εποχή. Και τα στηρίγματα παράξενα.       
   Ενα φεγγάρι σιωπηλό. Με μιά σιωπή που κάνει κρότο, που όμοιό της δεν έχω ξανακούσει. Με μιά σιωπή που αν σκύψεις να ακούσεις, ανακαλύπτεις μουσικές σε Μι ματζόρε. Με μια σιωπή που αναδύει άρωμα λεβάντας, λουίζας και βασιλικού.
   Ενα σεντούκι. Γεμάτο με σκέψεις κρυφές, αγέννητες ακόμα. Ενα σεντούκι θησαυρός, που σε προκαλεί να κρυφοκοιτάξεις και (περίεργο) να μοιραστείς το περιεχόμενο.
   Ενα παραμύθι. Γεμάτο με όνειρα και αγγέλους. Ενα παραμύθι που μου θυμίζει τη χαρά της ζωής, τόσο απαραίτητο στην παράξενη εποχή μας.
   Ενας αδέσποτος σκύλος που τον ακολουθώ, αδέσποτος κι εγώ, στις βόλτες της ψυχής του.
   Ενα ξωτικό. Που έρχεται και χάνεται,  άλλωστε τι ξωτικό θα ήταν. Μα όταν έρχεται είναι μαγεία η διήγηση των ταξιδιών του.
   Ενα φλασάκι, τόσο δα μικρό. Σαν το φωτάκι που αναβοσβήνει στο μόνιτορ. Σημάδι ότι η καρδιά χτυπάει ακόμα έστω κι αν δεν ακούγεται.
   Και μια κασέτα. Γεμάτη με χαμένα επεισόδια. Από το σήριαλ της ζωής μας. Ή επεισόδια που δεν γυρίστηκαν ακόμα.
Παράξενη εποχή. Παράξενα πράγματα.