Παραμύθι

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδάκι. Ήταν το πιο μικρό της οικογένειας και το πιο χαϊδεμένο. Ζούσε σε μια  όμορφη πόλη, σε έναν πανέμορφο καταπράσινο τόπο.Του άρεσαν πολύ τα παιχνίδια και οι γονείς του δεν του χάλαγαν χατήρι. Συνήθως όμως του έπαιρναν παιχνίδια που εκείνοι πίστευαν ότι ταιριάζουν στην ηλικία του και πάντα τα αγόραζαν εκείνοι για λογαριασμό του. Είχε αρκετά και πέρναγε τις ώρες του. Όταν μεγάλωσε λιγάκι και είχε το δικό του χαρτζηλίκι, σκεφτόταν ότι ήρθε ο καιρός να πάρει κάτι που θα το ήθελε εκείνος.

Έτσι μια μέρα αποφασίζει να επισκεφτεί μόνος του ένα μεγάλο κατάστημα με παιχνίδια και να ψάξει να βρεί ότι του αρέσει. Όταν έφτασε στο κατάστημα θαμπώθηκε. Πόσα πολλά παιχνίδια. Τι όμορφα χρώματα. Περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους και χαζεύοντας τα ράφια με τα παιχνίδια, το μάτι του έπεσε σε ένα μεγάλο κουτί. Είχε απ’ έξω ένα αεροπλανάκι. Ήταν ένα συναρμολογούμενο αεροπλανάκι. Το κοίταζε καλά καλά και ξαφνικά σαν να είδε το αεροπλανάκι να έχει ματάκια και στόμα και να του χαμογελάει. Δεν πίστευε στα μάτια του. Το ξανακοίταξε και πάλι το ίδιο. Το αεροπλανάκι χαμογελούσε. Πίστεψε ότι βρήκε ένα μαγικό παιχνίδι. Αυτό ήταν. Το αποφάσισε. Το παίρνει από το ράφι, πηγαίνει στο ταμείο, το πληρώνει και φεύγει για το σπίτι του.

Στο δρόμο ήταν πολύ χαρούμενος που επιτέλους πήρε κάτι που το ήθελε τόσο πολύ.

Όταν έφτασε στο σπίτι του, πήγε κατ’ ευθείαν στο δωμάτιο του και άνοιξε το κουτί.

Άπλωσε όλα τα κομμάτια στο κρεβάτι του και άρχισε να το συναρμολογεί και να το γνωρίζει. Ένωνε ένα ένα τα κομματάκια μέχρι που κατάφερε και του έδωσε την τελική του μορφή. Ήταν πολύ χαρούμενος και κυρίως, γιατί κατάφερε να το συναρμολογήσει μόνος του. Μαζί του έμαθε τη σημασία του να χτίζεις σιγά σιγά, να δημιουργείς κάτι.

Από εκείνη την ημέρα δεν έπαιζε με τίποτα άλλο. Συνέχεια ασχολιόταν με το δημιούργημά του. Καμάρωνε που το είχε. Πάντα το πρόσεχε, το φρόντιζε και το βράδυ που πήγαινε για ύπνο, πάντα το έβαζε επάνω στο κουτάκι του, δίπλα στο κομοδίνο.

Ήθελε να το βλέπει μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Πέρασε αμέτρητες ώρες παίζοντας μαζί του. Και κάθε φορά που κάποιο από τα κομματάκια ξεκόλλαγε, φρόντιζε αμέσως να το φτιάξει, για να το έχει πάντα σαν καινούργιο.

Έτσι πέρναγε ο καιρός, με το αεροπλανάκι να τον συνοδεύει σε μακρινά ταξίδια, σε πρωτόγνωρες περιπέτειες. Με συνεχείς πτήσεις πάνω από θάλασσες και βουνά. 

Όμως το παιδάκι μεγάλωσε. Στα καταστήματα είχαν βγει καινούργια παιχνίδια, πιο φανταχτερά, πιο όμορφα. Και το αεροπλανάκι άρχισε να του φαντάζει παλιό. Συνέχισε να παίζει μαζί του, αλλά άρχισε να το παραμελεί. Κι αν ξεκόλλαγε κάποιο κομματάκι δεν φρόντιζε να το φτιάξει. Και τα βράδια δεν το έβαζε δίπλα στο κομοδίνο του. Το άφηνε σιγά σιγά να αποσυναρμολογείται.

Μέχρι που μια μέρα το αποφάσισε. Θα πήγαινε να πάρει άλλο.

Μια και δυό, πηγαίνει και αγοράζει  το νέο του παιχνίδι. Το φέρνει στο σπίτι του, αλλά πριν ανοίξει το κουτί, τα μάτια του πέφτουν στο παρατημένο στη γωνία αεροπλανάκι του. Θυμάται τις όμορφες στιγμές που πέρασε μαζί του, θυμάται τα φανταστικά ταξίδια που κάνανε μαζί. Ξανακοιτάζει το καινούργιο κουτί όμως και τα ξεχνάει όλα. Το αποφάσισε. Πήρε το τσαλακωμένο από το χρόνο κουτί του και με μια κίνηση το έβαλε μέσα. Δεν πρόσεξε καν ότι βάζοντας το βιαστικά μέσα διαλύθηκε εντελώς. Έγινε πάλι ένας σωρός από κομματάκια. Πολύ λιγότερα όμως, γιατί έλειπαν αυτά που είχαν χαθεί όταν έπαιζε μαζί του.

Βιαζόταν. Ήθελε να παίξει με το νέο του παιχνίδι. Κλείνει το κουτί, και με μια κίνηση το πετάει στο πατάρι. Δεν κοίταξε καν τη φωτογραφία, αυτή που όταν το αγόρασε του φάνηκε να έχει ματάκια και στόμα και να του χαμογελάει.

Και έτσι δεν είδε ότι τώρα από τα ματάκια που είχε δει να του γελάνε, τώρα έτρεχαν δάκρυα. 

Τώρα το αεροπλανάκι, περιμένει πεταμένο στο πατάρι, με όσα κομμάτια έχουν απομείνει,  τη μέρα που θα πάει οριστικά στα σκουπίδια. Τι κι αν κάποτε φάνταζε μαγικό. Η κατάληξη των παιχνιδιών είναι πάντα προδιαγεγραμμένη.