Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η Λίζα κι εγώ

  



Αυτό το διάστημα ασχολούμαι με την ψηφιοποίηση παλιών φωτογραφιών. Έχουν αρχίσει ήδη να ξεθωριάζουν και αποφάσισα να τις μετατρέψω και σε ηλεκτρονική μορφή. Χθες ανάμεσα στις παλιές φωτογραφίες βρήκα και μία, στην οποία απεικονίζεται και η Λίζα. Πόσες μνήμες ανασύρθηκαν από τα συρτάρια του μυαλού μου...
    Η Λίζα ήταν μία σκυλίτσα που είχαμε στο σπίτι όταν ήμουν μικρός. Από τότε που θυμάμαι τη ζωή μου, πάντα στο σπίτι είχαμε σκυλάκι και κάποιες φορές σκυλάκια. Το πατρικό μου σπίτι ήταν μονοκατοικία, είχε μεγάλο κήπο, και έτσι ήταν εύκολο να ζει μαζί μας. Θυμάμαι σχεδόν όλα τα ζωάκια που είχαμε κατά καιρούς, αλλά οι μνήμες που έχω με την Λίζα είναι οι πιό έντονες. Ίσως επειδή το διάστημα που ήταν μαζί μας, συνέπεσε με την δική μου τρυφερή ηλικία. Ηταν μιά πολύ ήσυχη σκυλίτσα, πολύ φιλική με όλους, δεν την θυμάμαι να γαβγίζει ποτέ. Εκείνο που θυμάμαι πολύ έντονα, ήταν τα καλοκαίρια. Όπου κι αν πήγαινα, ό,τι κι αν έκανα, η Λίζα ήταν πάντα δίπλα μου. Αγαπημένη ασχολία να παίζω στο κήπο με τα χώματα. Έφτιαχνα δυό λόφους από χώμα και προσπαθούσα με ξυλάκια να στήσω γέφυρες να τους ενώσω. Η Λίζα δίπλα μου να παρακολουθεί. Καθόμουνα και διάβαζα Μίκυ Μάους, η Λίζα στα πόδια μου ξαπλωμένη να με προκαλεί να την χαϊδεψω. Πήγαινα για μπάλα στο αυτοσχέδιο γήπεδο στην αλάνα, η Λίζα στο πλάι, να με περιμένει να γυρίσουμε μαζί στο σπίτι.  Τα απογεύματα, κρυμμένοι σχεδόν κάτω από τη μεγάλη συκιά, μοιραζόμασταν ότι έτρωγα. Η μαμά μου είχε πάρει χαμπάρι ότι τρώγαμε μισό μισό το φαγητό και επειδή με μάλωνε, κρυβόμασταν κάτω από τη συκιά. Η πιό ωραία στιγμή ήταν όταν έτρωγα παγωτό. Ξυλάκι βανίλια. Έτρωγα το παγωτό και η Λίζα από κάτω κουνώντας την ουρά της, περίμενε την δική της σειρά. Ήξερε κάθε φορά, ότι το μισό θα ήταν δικό της. Της το κράταγα μέχρι η μεγάλη γλώσσα της να καθαρίσει κάθε ίχνος παγωτού από το ξυλάκι.
    Το καλοκαίρι τα βράδια, τότε που ο κόσμος ήταν διαφορετικός, τότε που δεν υπήρχε κανένας φόβος και πόρτες και παράθυρα ήταν πάντα ανοιχτά, κοιμόμουνα έξω στην αυλή. Ενας λόγος που περίμενα ανυπόμονα το καλοκαίρι ήταν κι αυτός. Ξαπλωμένος στο σπαστό κρεβατάκι, να χαζεύω τα αστέρια, και να προσπαθώ να τα μετρήσω. Συνήθως όμως, προσπαθούσα ενώνοντας με νοητές γραμμές τα αστέρια, να φτιάξω σχήματα, μέχρι να κουραστούν τα μάτια και να με πάρει ο ύπνος. Και η Λίζα στο πλάι να κοιμάται μαζί μου. Το πρωί, ίδια ώρα πάντα, άρχιζε να γλύφει το χέρι μου για να ξυπνήσω και να ξεκινήσουμε μια καινούργια ημέρα μαζί.
    Πρέπει να ήταν περίπου 5 χρόνων κι εγώ γύρω στα έντεκα, όταν ένα πρωί, ξύπνησα χωρίς το γνώριμο γλύψιμο στο χέρι. Ρώτησα τη μαμά μου αν την είδε και εκείνη μου απάντησε ότι μάλλον έφυγε. Νόμιζα ότι έχασα τα πάντα, δεν μπορούσα να φανταστώ γιατί να φύγει και είχα πλαντάξει από το κλάμα. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να με καθυσηχάσουν, μου έλεγαν ότι θα πάρουμε άλλο σκυλάκι, αλλά εγώ δεν ησύχαζα με τίποτα. Το βράδυ και αφού το κλάμα και η γκρίνια δεν είχαν σταματήσει όλη μέρα, άκουσα κρυφά μια συζήτηση των γονιών μου. Η μαμά μου έλεγε του μπαμπά μου, ότι δεν έπρεπε να την διώξει. Απ' ότι έμαθα αργότερα, ο μπαμπάς μου την είχε βαρεθεί και ήθελε να πάρει έναν άλλο σκύλο. Οπότε βρήκε τη λύση, να διώξει τη Λίζα. Την έβαλαν στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, για να μη βλέπει κιόλας τη διαδρομή, και πήγαν και την άφησαν καμμιά εικοσαριά χιλιόμετρα μακρυά σε ένα βουνό. Εκεί υπήρχαν και αρκετές βιομηχανίες και σκέφτηκε ότι κάπου θα έβρισκε να μαζευτεί.
    Την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα δεν είπα τίποτα, αλλά φυσικά το κλάμα συνεχιζόταν. Το απόγευμα της τρίτης μέρας και αφού έβλεπαν ότι δεν ησυχάζω άρχισαν να μου λένε ότι τα σκυλιά έτσι κάνουν, πολλές φορές βαριούνται και φεύγουν. Και τότε ξεσπώντας, τους είπα ότι άκουσα τι είχαν πει, ξέρω ότι την έδιωξαν και κλαίγοντας τους ρωτούσα γιατί. Τα γιατί μου δεν είχαν απάντηση. Θυμάμαι τη μαμά μου να κλαίει και το πόσο άσχημα ένιωσε ο μπαμπάς μου. Τον θυμάμαι με χαμηλωμένο βλέμα να μου υπόσχεται, ότι την επόμενη μέρα θα πήγαινε εκεί που την άφησε να ψάξει να την βρει και να την φέρει πίσω στο σπίτι. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να ακούσω και ξάπλωσα να κοιμηθώ ελπίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα τηρήσει την υπόσχεσή του και θα ψάξει να την βρεί.
    Δεν χρειάστηκε όμως. Το πρωί, ένιωσα στο χέρι μου το ζεστό γλύψιμο στο χέρι από τη Λίζα. Είχε βρεί το δρόμο, τόσα πολλά χιλιόμετρα και είχε επιστρέψει μόνη της. Θυμάμαι ότι ήταν  πολύ λερωμένη στα πόδια, και το πρόσωπο της λίγο πρησμένο, σαν να την είχα τσιμπήσει σφήκες. Πετάχτηκα όρθιος, την αγκάλιασα και φώναζα σαν τρελλός. Και αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι τα βουρκωμένα μάτια του μπαμπά και της μαμάς όταν βγήκαν έξω να δουν τι συμβαίνει. Είχαμε πέσει όλοι επάνω της και αυτή ευτυχισμένη απολάμβανε τα χάδια μας.
    Η Λίζα φυσικά έμεινε πλέον στο σπίτι της, μεγάλωσε και γέρασε μαζί μας μέχρι που κάποια στιγμή πέθανε αφού ολοκήρωσε τον κύκλο της. Έναν κύκλο που πιστεύω ότι και εμένα αλλά και τους συγχωρεμένους τους γονείς μου, μας δίδαξαν και μας έμαθαν πολλά.


13 σχόλια:

  1. Καλημέρα...

    έχω πλαντάξει στο κλάμα
    κι έσπασε η καρδιά μου από οδύνη
    στο παράπονό σου...
    είναι φανταστική η διήγησή σου
    και αυτές οι αναρτήσεις
    με τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων
    και τα συναισθήματα
    όπως τα βιώναμε σαν παιδιά, οι αγαπημένες μου!
    μήπως και τώρα τα βιώνουμε αλλιώς όμως;
    απλά τώρα δεν κάνει να τα εκφράζουμε
    έτσι απροκάλυπτα :(
    είχα στο νου μου να σου πω τόσα
    καθώς διάβαζα...
    μα τον πήρε και τον σήκωσε το νου
    ο άνεμος της καρδιάς...
    πάρα πολύ δυνατή αφήγηση επαναλαμβάνω.

    Λίζα είχαμε και μεις :)
    στο χωριό ήταν παρόλο που κι εγώ μεγάλωσα σε μονοκατοικία και κατά καιρούς είχαμε σκυλάκι αφου ο μπαμπάς ασχολιόταν με το κυνήγι... για τον ίδιο λόγο λοιπόν είχαμε πάντα σκυλάκια στο χωριό και εμείς και οι συγγενείς τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν ελεύθερα... οπότε μπορούσες να παίξεις με όλα :) τους γεμάτους τρεις μήνες του καλοκαιριού!
    Η Λίζα ήταν άσπρη λοιπόν, πάρα πολύ καλή, γλυκιά και φιλική, όπως περιγράφεις κι εσύ τη δική σου :)) παράλληλα είχαμε και τη Τζέλα του θείου μου που ήταν μαύρη και πολύ πιο δυναμική και ανεξάρτητη μπορώ να πω!! εγώ ήμουν πάραπ ολύ μικράκι εκείνη την εποχή, σε ηλικία που είχα άγνοια σχεδόν... έπαιζα πολύ και με τις δύο, όπως έπαιζα και κλασικά με τα χώματα και μου έκαναν παρέα :ο) τις θυμάμαι όμως πολύ καλά, ξεχωριστά την καθεμία :) και την Τζέλα! απλά θυμαμαι οτι η Λίζα ήταν αδυναμία των περισσότερων.. ακόμα την θυμούνται όλοι, τόσα χρόνια αργότερα...

    αυτό που έγινε με το δικό σου σκυλάκι, να το διώξουν οι γονείς σου χωρίς να συνυπολογίσουν το δέσιμό σας ήταν πολύ πάρα πολύ... αλλά εμένα ξέρεις τί με πείραξε περισσότερο; που σου είπαν οτι έτσι κάνουν τα σκυλιά και άδικα έριξαν σε εκείνη την ευθύνη.. έτσι όμως έλεγαν ψέματα.. κι εσύ θα πληγωνόσουν περισσότερο γιατί εκτός από την απώλεια θα έπρεπε να διαχειριστείς και την προδοσία όπως θα το ένιωθες... το χειρότερο πράγμα είναι η διαστρέβλωση που μπορούν να υποστούν τα πράγματα-το χειρότερο κατά τη γνώμη μου σε κάθε επίπεδο, πόσο μάλλον στα συναισθήματα.

    ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά :)
    χάρη στο πείσμα σου και χάρη στο πείσμα της Λίζας... ε και χάρη στην αγάπη σας, εδώ είναι το ίδιο ;)

    Συγγνώμη για το σεντονάκι, ευχαριστώ για την πανέμορφη ανάρτηση...

    Φιλιά!

    υ.γ. στο σημείο που λες οτι μοιραζόσασταν το παγωτό ξυλάκι, έλιωσα!!! :ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαίρομαι που σου άρεσα Flashάκι μου. Ξέρεις τι πιστεύω τελικά. Ότι τέτοιου είδους αναμνήσεις, είναι η άμυνα του οργανισμού μας, όταν συναισθηματικά είμαστε λίγο "μπουκωμένοι". Είναι το ανοσοποιητικό σύστημα της ψυχής μας.
    Καμμιά φορά οι γονείς δεν μπορούν να σκεφτούν τις επιπτώσεις ενός φαινομενικά αθώου ψέμματος. Και έχεις μεγάλο δίκιο σε αυτό που λες, γιατί μέχρι να ακούσω τη συζήτηση, το παράπονο ήταν "γιατί με άφησε και έφυγε".
    Γι αυτό αν θυμάσαι σε μία ανάρτησή μου έγραψα ότι είναι εύκολο να μεγαλώσεις ένα παιδί, αρκεί να καταλάβεις ότι πρέπει πρώτα εσύ να σκέφτεσαι με το δικό του μυαλό. ;ο)

    Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου Flashάκι μου
    καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις
    Σε φιλώ

    Υ.Γ. Ζητάς συγγνώμη για το σεντονάκι???? Η χαρά μου είναι μεγάλη. Τουλάχιστον έστω κι έτσι "σε διαβάζω" και χαίρομαι τόσο πολύ γι αυτό.
    Κοίτα με, χαμογελάω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πάντα με πλήγωναν πολύ τα ψέματα
    είχα και τη μεγάλη ατυχία να τα καταλαβαίνω
    μακάρι να ήμουν κορόιδο στ'αλήθεια
    δυστυχώς δεν είναι μόνο οι γονείς μας
    όλοι οι άνρθωποι λέμε ψέματα
    αλλά δεν υπάρχει κανένα αθώο ψέμα
    και ήταν για να πω αυτό που επανήλθα

    υ.γ. :ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να σου πω τώρα?
    Για το πόσο με συγκίνησε η ιστορία σου και πως τα περισσότερα παιδιά έχουν να διηγηθούν κάτι παρόμοιο?
    Το δικό μου παράπονο ήταν που δεν παίρναμε ένα σκυλάκι παρ όλο που είχαμε ένα τεράστιο σπίτι και
    ακόμα πιο τεράστιες βεράντες. Αλλά η μητέρα μου ούτε να ακούσει για ζωντανό στο σπίτι και κάθε που έβρισκα μια γατούλα τουλάχιστον να φέρω εκείνη επάνω στην εβδομάδα εξαφανιζόταν ως δια μαγείας ! Όταν κάποτε τόλμησα να φέρω ένα κουταβάκι από μια σκυλίτσα φίλης που γέννησε μόνο που δεν με πέταξε έξω κι εμένα από το σπίτι.
    Έκτοτε μεγάλωσα με το παράπονο κι έπρεπε να φτάσω μεγάλη πια για να καταφέρω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
    Να αποκτήσω την πρώτη μου σκυλίτσα , που δεν ζει πια και μετά να έρθω να ζήσω στο βουνό μακριά από την Αθήνα και να έχω κι άλλα σκυλιά και γατιά και να νοιώθω μια απέραντη ευτυχία που αυτές οι ψυχές γεμίζουν το σπίτι μας.
    Και πάντα προειδοποιώ όποιον πρόκειται να μας επισκεφτεί πως έχουμε ζώα κι αν δεν τα ανέχεται καλύτερα να μην έρθει ... τόσο απλά.
    Μακάρι όλοι οι γονείς να καταλάβαιναν πόσο σημαντικό είναι στην ζωή ενός παιδιού ένα μικρό ζώο και τι συναισθήματα μπορεί να του προσφέρει .

    Σ΄ ευχαριστώ για την υπέροχη ανάρτηση!
    Να είσαι καλά
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ Levina για τα καλά σου λόγια
      και που στάθηκες να με διαβάσεις.
      Αυτό πιστεύω κι εγώ, ότι πρέπει τα παιδιά
      να μεγαλώνουν παρέα με ένα ζωάκι.
      Μαθαίνοντας να αγαπάς τα ζώα, στην ουσία
      μαθαίνεις τι είναι αγάπη.
      Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τα ζωάκια σου
      και παραφράζοντας σε "σ' όποιον αρέσουμε"

      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  5. H δικά μου Λίζα ήταν κοντότριχη και ξανθιά... απροσδιορίστου ράτσας...
    Ούτε θυμάμαι τι απέγινε... ήμουν πολύ μικρή...
    Ομως το πρώτο σκυλί που θυμάμαι όλη του την ζωή γιατί ήμουν 10 ετών όταν το πήρα θυμάμαι πολύ εντονα που ενώ φύγαμε διακοπές και αφήσαμε το θείο μου να πηγαίνει να το ταίζει (το'χαμε δέσει κάτω από τη συκιά και απλά του είπαμε να του βάζει νερό και να το ταίζει) εκείνος πήγε και το πέταξε στο βουνό της Χασιάς ... :(
    Oταν γύρισα και δε το βρήκα έξαλλη του είπα ότι δε θα του ξαναμιλήσω.
    Ενα μήνα μετά γύρισε ο Αρης μου φανερά αδυνατισμένος από τις κακουχίες... γεμάτος τσιμπουρια και αγκάθια πάνω του... βρήκε το σπίτι μετά από χιλιόμετρα δρόμου και αφού πέρασε από σιδηροδρομικές γραμμές και από λεωφόρους ήρθε σπίτι μας...
    Δε μπορείς να φανταστείς την χαρά μου...
    Πέθανε στα 13 από καρκίνο πάνω στο χειρουργείο... αλλά μέχρι τότε έζησε μια πολύ καλή ζωή μαζί μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η δική μου κοντότριχη, ράτσα καμμία, αλλά μαύρη
      με λίγο άσπρο στο λαιμό και λίγο καφέ στα ποδαράκια.
      Τη φαντάζομαι τη χαρά σου Λιακαδίτσα μου,
      γιατί ξέρω από τη δική μου.
      Να είσαι καλά
      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  6. Τι όμορφη ιστορία Γιώργο μου,
    Σαν παραμύθι, βγαλμένο από μιαν άλλη εποχή, πιο αθώα, πιο καλή, γεμάτη συναισθήματα.
    Νομίζω πως ο στίχος: "πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα", είναι αντιπροσωπευτικός. Τα παιδιά ξεγελιούνται μονάχα όταν το θέλουν. Στην καρδούλα τους πάντα η αλήθεια ξεπροβάλλει σαν φως και τους δείχνει τον δρόμο. Είναι κάτι σαν μια πρόληψη απ' την φύση ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεγελάσει την όποια παιδική ψυχούλα.
    Τι ωραίο που είναι να κοιτάς φωτογραφίες και να θυμάσαι. Να φέρνεις στο μυαλό σου αναμνήσεις και εικόνες που σε γεμίζουν με συναισθήματα και σκέψεις. Και σου εύχομαι από καρδιάς οι αναμνήσεις σου να συνοδεύονται πάντα, από γεύσεις, αρώματα, στοιχεία και εικόνες που μόνο χαρά σε γεμίζουν.
    Νομίζω πως όσο περνούν τα χρόνια και ο κόσμος γίνεται πιο βίαιος και μοχθηρός, οι ρομαντικοί άνθρωποι, τα άτομα που ακόμα αφήνουν αισθήματα να αναπνέουν στην ψυχή τους, θα κρύβουν στην καρδιά τους αναμνήσεις ο καθένας απ' την δική του Λίζα. Για να μπορούν να θυμούνται πως η αγάπη κάποτε ήταν ανιδιοτελής και αληθινή, ακόμα και αν αφορούσε μια μουσούδα, τέσσερα πόδια και μια ουρά.
    Συγνώμη που άργησα να σου απαντήσω Γιώργο αλλά μια τενοντίτιδα με τυραννά και προσπαθώ να κρατάω ένα μέτρο.
    Να περνάς όμορφα. Καλό σου βράδυ γεμάτο όνειρα ταξιδιάρικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά όμορφη ιστορία Μαρινάκι μου. Από αυτές που όταν περάσουν τα χρόνια και τις θυμάσαι, σε κάνουν να χαμογελάς και να νιώθεις όμορφα που είναι δική σου.
      Περαστικά σου Μαρινάκι μου, να προσέχεις.
      Μια υπέροχη Κυριακή σου εύχομαι.

      Διαγραφή
  7. Ο παππούς μου , μου είχε πει κάποτε το εξής:
    Ο άνθρωπος που γίνεται φίλος με ένα ζώο , πως μπορεί να μην γίνει φίλος δικός σου; Όταν δείχνει τόση τρυφερότητα και αγάπη σε ένα ζώο έχει τόση και ακόμη τόση να δώσει στους ανθρώπους , γι αυτό μην τον φοβάσαι.
    Τιμή μου που σε γνώρισα.
    Καλό ξημέρωμα να έχεις.Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και οι δικές μου οι παλιές φωτογραφίες ξεθωριάζουν κι έχω ξεκινήσει μια, δυο φορές την ψηφιοποίησή τους, αλλά ακριβώς γιατί με βάραιναν τα παλιά, την παράτησα. Τα αισθήματα που ξυπνάνε κάτι τέτοιες φωτογραφίες παραείναι σπαραχτικά μερικές φορές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημερα Γιωργο,αν κ αρκετο καιρο μετα την αναρτηση σου.
    Μου εφερες πολλα πολμ δακρυα στα ματια γιατι κ γω εχω μια ιστορια σκυλισιας αγαπης στη ζωη μου,οποτε σε ενιωσα καλα ως τα μεσα μου!
    Ακομα κ τωρα,στα 36 μου, οταν θυμαμαι τον Σβεν μου βουρκωνω κ αν ειμαι κ "υπο" τοτε τα κλαμματα τα'χω σιγουρα.
    Απιστευτο το πως μπορουν να δεθουν ενας ανθρωπος(κ μαλιστα ενα παιδι,μιας κ καποιοι απο εμας μενουν για παντα παιδια τελικα) με ενα ζωο!!!
    Δεν ειναι μονο τα σκυλια οι πιστοι φιλοι του ανθρωπου! Προσωπικα πιστευω οτι οποιος αγαπαει τα ζωα (κ εχει δεθει με σκυλι ιδιως),αυτος ειναι ανθρωπος που μπορεις να τον εμπιστευτεις κ που θαναι πιστος φιλος σου οτι κ αν γινει!!!
    φιλια πολλα κ ευχαριστω για την ομορφη σου αναρτηση! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή