Μου λείπεις

Κοίτα, πάλι σε σένα έρχομαι. Είναι κι οι μέρες βρε Κωστή μου τέτοιες που δεν γίνεται να μη σε θυμηθώ. Αλλά έτσι είχαμε μάθει. Να έχουμε γιά ότι καλό η κακό ο ένας τον άλλο. Πάντα όταν μιλάω για σένα λέω : "δεν έχει αξία να λέω πόσο τον αγαπούσα εγώ, σημασία έχει ότι ξέρω πόσο με αγαπούσε εκείνος".

Κι εγώ σ' αγαπούσα και συνεχίζω να σ' αγαπώ καλέ μου φίλε.

Κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά, που μας συμβαίνουν άσχημα γεγονότα, το μυαλό αντιδρά και προσπαθεί να βρει αντίβαρα, να μετριάσει την θλίψη. Ανασύρει από τη μνήμη ότι καλύτερο υπάρχει, για να νικήσει τα άσχημα του παρόντος. Για μένα Κωστή μου, εσύ είσαι ότι καλύτερο διαθέτει η μνήμη μου και τώρα που έχω κάποια ζόρια, πάλι τον ίσκιο σου ψάχνω.

Θυμάμαι...
Και μου λείπει η καθημερινή σου ιδιαίτερη καλημέρα το πρωί που συναντιόμαστε στο γραφείο.
Εμπαινες αθόρυβα, ακροπατώντας για να μην ενοχλήσεις επειδή είχα ήδη αρχίσει δουλειά. Εσκυβες και μου ψυθίριζες "καλημέρα φίλε μου" μου έδινες ένα ανεπαίσθητο, σαν χάδι αέρα φιλί στα μαλλιά και έφευγες. Τόσο αθόρυβα, όπως έμπαινες.

Θυμάμαι...
Θυμάμαι που έβγαζες τα γάντια σου και μου τα έδινες να μην κρυώνω. Σου έλεγα όχι, εσύ οδηγάς, είναι πιό πολύ το κρύο. Επέμενες επιτακτικά : "ο φίλος μου δεν πρέπει να κρυώνει" έλεγες και μου τα φόραγες στα χέρια.

Θυμάμαι...
Τις όμορφες και ήρεμες συζητήσεις που κάναμε για τις οικογένειες μας, τα όνειρά μας, το μέλλον. Και φυσικά θυμάμαι την τελευταία μας συζήτηση, παραμονή Χριστουγέννων. Ηταν τότε που προβληματιζόσουνα για το μέλλον σου με τη Βιβίκα. Μου έλεγες, "πες μου ότι σκέφτεσαι καθαρά, μου δίνεις υλικό έτσι, για να σκεφτώ κι εγώ και να αποφασίσω".

Θυμάμαι...
Τα απίστευτα ταξίδια σου. Πόσο καιρό και με τι λεπτομέρεια τα οργάνωνες. Σε μέρη που άλλοι δεν πάνε. Κάθε μέρα, με όποιον πρόσφορο τρόπο με ενημέρωνες. Βλέπω τώρα το φαξ που μου έστειλες από τη Σικελία, πριν πάρεις το πλοίο για Τυνησία. Ζωγράφισες τον χάρτη, τον εαυτό σου, τη μηχανή φορτωμένη, και σημάδια, είμαι εδώ, είμαι καλά, θα πάω εκεί και στο τέλος πάντα έλεγες, ..."μου λείπεις".

Αυτό το "μου λείπεις" Κωστή μου είναι που με κάνει να νιώθω όμορφα. Αυτό αν θες θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη καταξίωση ενός ανθρώπου. Να έχει προσφέρει στους άλλους άδολη και ειλικρινή αγάπη, ούτως ώστε να μπορεί να λέει κάποιος για σένα, "μου λείπεις". Και πρέπει να είναι πολύ οδυνηρό γιά όσους κάποια στιγμή διαπιστώνουν ότι τελικά δεν λείπουν σε κανέναν.

Αχ και νάξερες πόσο μου λείπεις...