Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Χωρίς τίτλο


Δεν το κρύβω, πως κάποιες φορές, περιδιαβαίνοντας και ανασαίνοντας στη γειτονιά της μπλογκόσφαιρας, με πιάνει ζήλεια. Μία καλώς εννοούμενη ζήλεια, για κείμενα που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ. Προχθές διάβασα την τελευταία ανάρτηση της φίλης και συνταξιδιώτισας Λιακάδας.
Όταν τελείωσα το διάβασμα, δεν ένιωσα μόνο ζήλεια. Ένιωσα κάτι περισσότερο. Την απόλυτη ταύτιση. Όπως της είπα άλλωστε, ένιωσα σαν να πήρε τις σκέψεις μου, να τις σμίλεψε σε όμορφες ψηφίδες και να έφτιαξε ένα πανέμορφο ψηφιδωτό, χωρίς να περισσεύει ούτε μία ψηφίδα. Επειδή οι σκέψεις της είναι και σκέψεις μου, τα συναισθήματά της συναισθήματα μου, της ζήτησα την άδεια να αναδημοσιεύσω το κείμενό της. Permission granted, όπως πολύ ευγενικά μου απάντησε, για το οποίο και την ευχαριστώ από καρδιάς και θεωρώ τιμή μου να την φιλοξενώ στο χώρο μου.
Καλή ανάγνωση και μιά ευχή. Μακάρι κανείς άλλος να μην ταυτιστεί. Πονάει...


Είναι στιγμές που οι λέξεις αιωρούνται στο κενό… Χάνουν το νόημά τους…όσες και αν αρθρώσεις το νόημα κρύβεται σε ένα άγγιγμα,  μια σιωπή... ένα βλέμμα (αν μπορείς να το δώσεις…)
Σου χαρίζω ένα βλέμμα για να βρεις την αλήθεια μου.
Αν θα το κρατήσεις ή αν θα μείνεις στις λέξεις δεν το ξέρω…
Μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο…Μάλλον εχεις φτιάξει ήδη στο μυαλό σου την δική σου εκδοχή…
Η ζωή δεν κυλάει ούτε με διαταγές ούτε με παρακλήσεις.
Αλλωστε δεν είμαι αρχόντισσα να διατάζω και ούτε εσύ Θεός να σε παρακαλώ. 
Σου χαρίζω τα μάτια μου να το δεις απ’τη δική μου πλευρά…
Αν ξεγυμνώσεις την "αλήθεια" σου από τα "πρέπει" και τα "θέλω" σου ίσως δεις καθαρότερα το βλέμμα μου.

Κι αν κουράστηκα να μιλάω είναι γιατί πια δεν μπορώ να βρω καμμιά λέξη αρκετή να εκφράσει τα δικά μου "θέλω".
Είναι και γιατί όσα κι αν πω κάτι θα μείνει κρυφό. Κι ίσως αυτό που θα μείνει κρυφό να’ναι και το πιο σημαντικό.
Ανάμεσα στα χαμόγελά μου και στις λέξεις μου να κοιτάς… Μα είναι κι αυτό δύσκολο…
Τρέχει ο λόγος μου να προλάβει τι νοιώθω και οι σιωπές ενδιάμεσα χάνονται… Το νόημα απουσιάζει.
Μοιάζει σα να θέλω να πείσω μα δεν είναι έτσι…
Θέλω απλά να με δεις όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙ είμαι…Πολλά ζητάω?
Οχι όπως με βλέπεις εσύ…χωρις να μου έχεις μιλήσει…
Θέλω να ακούσεις και μένα πριν με καταδικάσεις…πριν στήσεις το "λαϊκό" σου δικαστήριο…
Τις σωστές λέξεις ψάχνω! Υπάρχουν όμως άραγε?
Μέχρι να το ανακαλύψω θα σου χαρίσω άπειρες σιωπές…
Θα είμαι εκεί κι ας μην το ξέρεις… Θα περιμένω εκεί κι ας μην το αντέχεις…
Κι όποιος ορίζει τα θέλω μου και τα πρέπει μου ίσως μου δείξει και το φως να προχωρήσω.
Να πάψω να παραπατάω στην σκοτεινιά του παρελθόνος…εκείνου που μου χρέωσες…
Να πάψουν να με μαχαιρώνουν οι σκιές που απρόσκλητες τρυπώνουν στα όνειρά μου αλλά και εκείνες οι αληθινές που στοιχειώνουν το ξύπνιο μου.
Να γίνει μέρα αυτή η αιώνια νύχτα που βαδίζω… να βρω ψυχή να προχωρήσω…
Να ερθει επιτέλους η στιγμή που οι λέξεις θα σταματήσουν να κρατάνε δεσμώτη την αλήθεια μου!
Να έρθει η ώρα που να μη χρειαστεί να μιλήσω ποτέ ξανά!
Μέχρι τότε θα τριγυρνώ εδώ γύρω…ανάμεσα στο πριν και το μετά … στο ποτέ και στο κάποτε…
Προσπαθώντας να σβήσω τους μαύρους κυκλους που φιμώνουν τις αλήθειες μου.
Δε θα σου ζητήσω τίποτα παρα μόνο να κοιτάξεις προς τα εκεί που κοιτάζει το βλέμμα μου…
Και γω σου υπόσχομαι ότι θα το κρατήσω στεγνό… για να μην σου κρύβει την πορεία.
Μπορώ να αφήσω και τα δικά σου όνειρα να παρασύρουν τα δικά μου…
Οσες λέξεις μου κι αν κούρασαν την ακοή σου μπορώ να τις πετάξω στο κενό…
Σου χαρίζω ψυχή… μόνο δώσε μου λίγο από τον χρόνο σου να δεις ως που μπορώ να φτάσω…

Κλείνω τις λέξεις για λίγο…για να ξεκουραστούν οι ψυχές μας.
Κι ως τη στιγμή που θα διαβάσεις αυτές εδώ τις ανείπωτές μου αλήθειες θα είμαι κάπου εδώ γύρω να προσέχω να μην πάρουν φωτιά τα όνειρά σου. Κι ας μη με βλέπεις … εγώ θα σου στέλνω αγγέλους να φυλάνε τη χαρά σου.
Και αν δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος είναι γιατί τέτοιος δεν υπάρχει.  Και αν δεν είμαι ο κανόνας παρά μόνο μια εξαίρεση ενα παράδειγμα προς αποφυγή μπορώ να σου μάθω πως να μην φτάσεις ποτέ εδώ που είμαι. 
 Κι αν είπα πολλά είναι γιατί είναι οι τελευταίες μου λέξεις. Προσπαθώ να τις διώχνω από το νου μου. Ντύνουν την οθόνη μου χωρίς να βγάζουν νόημα … το ξέρω… Λέξεις ασύνδετες χωρίς ειρμό που κρυβόντουσαν στην σιωπή…λέξεις που λέρωσαν τα βράδια μου σαν ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Λέξεις ανούσιες ή και σημαντικές, χρήσιμες ή άχρηστες, σωστές ή λάθος… όλες όμως τώρα πια πεταμένες εδώ…να γλιτώσω απ’τα δεσμά τους.

Στέρεψα! Σιωπή καλώς όρισες!



Αυτούσια η ανάρτηση εδώ.
Μίνα σε ευχαριστώ.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ομολογία





Νά 'μαστε πάλι.
Να τα λέμε οι δυό μας.
Εγώ και εσύ. Ως συνήθως.
Μοναδική μου αχώριστη συντροφιά...
Με πας πάλι εκεί που δεν θέλω να πάω.
Όχι από φόβο. Κουράστηκα.
Βαρέθηκα ν' ακούω τα ίδια και τα ίδια.
Γιά λάθος πορείες...
Γιά ευκαιρίες χαμένες...
Αναμετρώμαι μαζί σου στα ίσα.
Μαστίγιο εσύ, τη σιωπή μου εγώ,
τα όπλα μας στην άνιση μάχη.
Τα λόγια λεπίδες, χαράζουν.
Φωτιά λες, νόμιζα ήμουν
μα ούτε σπίρτο να ανάψω δεν είχα.
Πανιά σήκωσα, για ταξίδι στο Βόσπορο,
μα η άγκυρα ασήκωτη ακόμα.
Τι κι αν είχα ήλιους για μοίρασμα,
ρώτα πρώτα αν κάνει, αν πρέπει.

Φτάνει!!!
Τη νίκη σου ομολογώ και υποκλίνομαι,
στους διαβάτες μιας πιάτσα της Ρώμης.
Εαυτέ μου, με νίκησες.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Χαρίζονται όνειρα





Μεγαλώνουμε σε μιά κοινωνία του "πρέπει".
Από τη στιγμή που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, μας μαθαίνουν τα "πρέπει".
Στην εκκλησία ότι "πρέπει" να μη λέμε κακά λόγια, γιατί η παναγίτσα θα μας κόψει τη γλώσσα.
Στο σχολείο ότι "πρέπει" να σκιζόμαστε στο διάβασμα, για να είμαστε πρώτοι.
Στην εργασία ότι "πρέπει" να τα δίνουμε όλα, για να είμαστε παραγωγικοί.
Στο σπίτι ότι "πρέπει" να είμαστε το παράδειγμα.
Στην πολιτική ότι "πρέπει" να πληρώνουμε αδιαμαρτύρητα.
Στον κοινωνικό περίγυρο να κάνουμε ότι "πρέπει" για να μην μας αχολιάζουν.
Στον έρωτα, να ερωτευόμαστε όπως "πρέπει".

Πάντα να κάνουμε αυτό που "πρέπει"...

Ακόμα και όταν "δεν πρέπει"...

Μας μαθαίνουν όλα τα "πρέπει".
Ξεχνάνε όμως το πιό βασικό.
Οτι πρέπει να ζούμε....

Κι ακόμα πιό άσχημο να καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει καν να ονειρεύεσαι.
Ετσι κι αυτός, αφού δεν πρέπει, αποφάσισε να χαρίσει τα όνειρά του...
Να τα αφήσει, σαν αδέσποτα να φύγουν..
Αν τα βρείτε μην τρομάξετε.
Είναι όμορφα όνειρα...
Απλώστε το χέρι και χαιδέψτε τα. Μη φοβηθείτε να τα αγκαλιάσετε...
Αρκεί να μη σκεφθείτε ούτε για μιά στιγμή "αν πρέπει".

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Όμορφη μέρα





Ναι, σήμερα μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι μιά όμορφη μέρα.
Διαφορετική από προηγούμενες όμορφες μέρες. Μιά μέρα που νιώθω και κατανοώ με τον καλύτερο τρόπο, τη σημασία και την αξία της προσπάθειας.

Διάβαζα μιά ανάρτηση της φίλης και συνταξιδιώτισας Λιακάδας για την γέφυρα Ρίου - Αντιρίου και τα συνεχή εμπόδια και προκλήσεις που είχαν να αντιμετωπίσουν οι μηχανικοί προκειμένου να "ενώσουν". Και ίσως τα εμπόδια και οι προκλήσεις που ξεπερνιούνται να δίνουν και μεγαλύτερη αξία στο αποτέλεσμα. Πολύ δε περισσότερο όταν η προσπάθεια αφορά την "ένωση" δύο ανθρώπων.

Είναι μαγική η διαδικασία της διερεύνησης. Να προκαλείς και να προκαλείσαι. Να ξορκίζεις φόβους ή μάλλον φοβίες. Να νιώθεις ενοχές ή να απενοχοποιείσαι. Να αντιπαραθέτεις τα θέλω με τα μπορώ. Είναι μαγική με μία όμως και μοναδική προϋπόθεση. Κοινή αφετηρία και κοινός στόχων και των δύο να είναι η ειλικρινής ένωση. Ίσως αυτό να έχει μεγαλύτερη αξία από το αποτέλεσμα. Γιατί ανεξάρτητα από την επιτυχία ή την αποτυχία της προσπάθειας, όταν αυτή ολοκληρωθεί θα ξέρεις ότι "ήθελες και γι αυτό προσπάθησες". Και στις δύο περιπτώσεις θα υπάρχει χαρά. Αν η προσπάθεια πετύχει θα τα έχεις όλα. Αν αποτύχει δεν θα έχεις τίποτα. Ενα "τίποτα" που όμως είναι "κάτι". Κι αυτό δεν είναι άλλο από την απόλυτη γνώση, ότι δεν γινόταν αλλιώς.

Διάλεξα να ντύσω τις σκέψεις μου με ένα τραγούδι του αγαπημένου Μίλτου Πασχαλίδη.
Ίσως μοιάζει παραφωνία στις μάλλον αισιόδοξες και χαρούμενες σκέψεις μου. Για να φαντάζει πιό λαμπερό όμως το άσπρο θέλει γύρω του το μαύρο.

Ξεκίνησα να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου, λέγοντας ότι σήμερα είναι μιά όμορφη μέρα.
Είναι για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή κατανόησα ότι έχω κοινή αφετηρία και στόχο με κάποιον άνθρωπο.
Ο δεύτερος γιατί ένιωσα πάλι την ανάγκη μετά από καιρό, να εκφραστώ, να σκεφτώ, ...άρα να ζήσω και όχι απλά να αναπνέω.
Κι αυτό από μόνο του είναι τττέλειοοοοο...

Ααα... σε ευχαριστώ ε?